تأثیر سطوح مختلف میدان الکترومغناطیس بر میزان گلوکز سرم موش های سوری دیابتی شده با استرپتوزوسین

خلاصه:   بیماری دیابت، یکی از شایع ترین بیماری های سیستم غدد درون ریز بوده و در جوامع پیشرفته باتوجه به سبک زندگی و روش تغذیه، شیوع آن رو به افزایش است. در سال های اخیر استفاده از میدان های مغناطیسی در پیشگیری، رفع علائم و درمان بیماری ها نظیر درد و زخم، بیماری های عصبی و ... به عنوان طب جایگزین بررسی شده است. در این تحقیق از موش­های سوری نر دیابتی شده با استرپتوزوسین استفاده شده است. موش­ها در شش گروه شش­تایی تقسیم شدند. گروه­ها شامل: 1- شاهد سالم 2- دریافت­کنندگان انسولین 3- دریافت­کنندگان متفورمین و گروه­های 4، 5، 6 که به ترتیب در میدان الکترومغناطیسی 50،25 و 100 هرتز با شدت 250 میکروتسلا روزانه 45 دقیقه بمدت دو هفته قرار گرفتند. یافته­ها به­وسیله آمار ناپارامتری (کروسکال والیس ، u – من ویتنی) آنالیز شدند. نتایج نشان داد مقدار گلوکز خون گروه شاهد سالم 7/4 ± 130، متوسط گلوکز سرم سایر گروه­ها پس از دیابتی شدن و قبل از درمان برابر با 10 ± 181 و مقدار گلوکز سرم گروه­های 2 تا 6 بعد از درمان به ترتیب عبارت بود از 14/3 ± 162­، 7/3 ± 165، 6/13 ± 141، 2/14 ± 165، 5/9 ± 169. آنالیز آماری نشان داد که میدان مغناطیسی با فرکانس 25 هرتز و شدت 250 میکروتسلا بیشترین کاهش را بر روی قند خون موش­های دیابتی شده ایجاد می­کند (p<0.05) و میدان مغناطیسی با فرکانس 100 هرتز اثر ناچیزی بر کاهش قند خون موش­ها دارد.